Ελληνίδες - Έλληνες, φίλες και φίλοι μου!
Δεν νοείται σήμερον
Ελληνίδα ή Έλλην ο οποίος θα καμαρώνει μάλιστα και δια την ένδοξον
καταγωγήν του, που δεν γνωρίζει απέξω, τουλάχιστον τις δύο «ΕΙΣΑΓΩΓΕΣ»
και το νόημά των, αυτά που λέγονται « προοίμια»,δηλαδή με ποιους
στίχους αρχίζει η Ιλιάδα και η Οδύσεια, τα πλέον γνωστά Ομηρικά Έπη εις
ολόκληρον την ανθρωπότητα.
Προς την κατεύθυνσιν αυτήν κινούμενος,
συνέγραψα την παρακάτω μελέτην, κατά την οποίαν με απλούν και εύχαρι
τρόπον, οι ενδιαφερόμενοι δύνανται να εισαχθούν, να μελετήσουν και να
«μυηθούν» εις την καθ΄όλα ΕΛΛΗΝΙΚΗΝ πράξιν και τελετουργίαν.
"Προοίμιο"
σημαίνει εισαγωγή σε ένα έργο (λογοτεχνικό ή άλλο), όπου τίθεται το
θέμα και το περιεχόμενό του σε γενικές γραμμές. Εις την Ιλιάδα το
προίμιον ζητάει από την Θεά, που δεν είναι άλλη από την Μούσα της
Επικής ποιήσεως, την Καλλιόπη, να διηγηθεί την οργή του Αχιλλέα, πού
τόσα βάσανα έφερε στους Αχαιούς και τόσες ένδοξες ψυχές έστειλε στον
Άδη. Γιατί; Διότι φιλονίκησαν αυτοί οι δύο, ο γιος του Ατρέα ο
Αγαμέμνων, με τον θείο Αχιλλέα.
Προεργασία:
Πρώτος στόχος είναι η αυτόματος ενεργοποίησις εσωτερικής εκμάθησης και ενθύμισης.
Να
είστε "χαλαροί", να απολαμβάνετε αυτό που κάνετε, να είστε μέσα σας
"ελεύθεροι και ωραίοι ως Έλληνες", να ακολουθήσετε τα βήματα με
εμπιστοσύνη και πάθος, να ερωτευθείτε τον εαυτό σας και να τον αγαπήσετε
σ΄αυτή την προσπάθεια, να σεβαστείτε και να ικανοποιήσετε την χρείαν,
την ανάγκην και τη δίψαν του να φτάσει ως εδώ.
Χαρίστε απλόχερα
τον ΧΡΟΝΟΝ που ζητά για τον εαυτόν του, για την μάθησιν, για την
εξέλιξιν, την κατανόησιν, την υπερνόησιν και τέλος την Υπέρβασιν.
Τα βήματα έχουν ως εξής:
1.Διαβάζουμε μεγαλοφώνως!
2.Απαγγέλουμε!
3.Τραγουδάμε!
4.Αποστηθίζουμε, μέρος ή το όλον!
5.Γράφουμε το κείμενον επί χάρτου.
6.Ερμηνεύουμε με εσωτερικές διεργασίες.
7.Εμπεδώνουμε τα διάσπαρτα νοήματα.
8.Κατανοούμε την όλην εικόνα "ζώντας" το, (προσομοίωσις)!
9.
Έχουμε ενστερνιστεί το έπος. Η Δύναμις και η δυναμοενέργεια των Λέξεων,
έχουν "τακτοποιήσει" την Ανώτεριν Νόησίν μας και την έχουν "συνδέσει"
μα τα θεία Αρχέτυπα.
ΟΜΗΡΟΥ ΙΛΙΑΔΑ- ΡΑΨΩΔΙΑ Α΄ – ΠΡΟΟΙΜΙΟΝ
Στίχοι 1 – 7.
Άρξατε:
Μῆνιν ἄειδε, θεά, Πηληϊάδεω Ἀχιλῆος οὐλομένην,
ἣ μυρί᾽ Ἀχαιοῖς ἄλγε᾽ ἔθηκε,
πολλὰς δ᾽ ἰφθίμους ψυχὰς
Ἄϊδι προΐαψεν ἡρώων,
αὐτοὺς δὲ ἑλώρια τεῦχε κύνεσσιν
οἰωνοῖσί τε πᾶσι,
Διὸς δ᾽ ἐτελείετο βουλή,
ἐξ οὗ δὴ τὰ πρῶτα
διαστήτην ἐρίσαντε
Ἀτρεΐδης τε ἄναξ ἀνδρῶν
καὶ δῖος Ἀχιλλεύς
Έτσι
ξεκίνησαν όλα.Ο Τρωικός Πόλεμος και η διαδασκαλία της Γλώσσης επί
χιλιετηρίδας, η εύρεσις και η ενθύμησις των απωλεσθέντων κρίκων, η δική
σας παρουσία και εντρύφησις εις την Αρχαίαν Ελληνικήν.
Όσοι
επιθυμούν να "τραγουδήσουν το "προοίμιον" της Ιλιάδος θα το παραθέσω
ευθύς αμέσως και μπορείτε να το παρακολουθήσετε εις το youtube. Είναι
σημαντική η ένωσις του "Ήτωρος" δια του 5ου οργάνου (λαιμός-νότα ΣΟΛ) με
την νόταν Λα (οφθαλμοί -τρίτον μάτι) και τελικής νότας Σι (επίφυσις-
Κορύβαντες- Κορώνα Στέμματος) και Υπερένωσις.
Ούτω ενεργοποιείται η όλη διαδικασία "ενθυμήσεως".
https://youtu.be/awh7xikQAeY
Ας πάρουμε το προοίμιον μία μία τις λέξεις
και αφού τις κατανοήσουμε θα το αποδώσετε νοηματικά, σεις μόνοι σας.
Ό,τι
σας θυμίζουν οι λέξεις και όχι απαραίτητα με την ορθογραφίαν αλλά και
με τον ήχον π.χ άειδε (τραγούδα) μας θυμίζει το αοιδός (τραγουδιστής) το
αηδόνι κλπ, που ναι μεν δεν έχουν το έψιλον γιώτα του αείδω (τραγουδώ)
αλλά κρατώντας τον ήχο τόσο στο όμικρον γιώτα (αοιδός), όσο και στο ήτα
στο (αηδόνι), σημαίνουν το ίδιον και το αυτόν.
Ούτω θα προσεγγίσουμε εννοιολογικά και "φυσικά" το κέιμενον χωρίς να το βάλουμε εις το μικροσκόπιον.
ΜΗΝΙΝ ΑΕΙΔΕ ΘΕΑ
Θεά, άειδε (τραγούδησε) τη μήνιν (μάνητα- μανία)
ΠΗΛΗΪΑΔΕΩ ΑΧΙΛΗΟΣ
Του Αχιλλέα γιου του Πηλέα (Πηλιάδεω)
ΟΥΛΟΜΕΝΗΝ
Ώπα!! Κολλήσαμε εδώ;!!!
Πρώτην φοράν το ακούμε;;;;;!!!
Και όμως το γνωρίζουμε!!! Κάτι μας θυμίζει!! Πιέζουμε! Ενθυμούμεθα!
Και όμως το έχουμε και το χρησιμοποιούμε! Απώλεια- Όλεθρος!!! Η ιδία ρίζα.
Το ρήμα είναι όλλυμι,(χάνω σε μάχη) και διεσώθη μέχρι σήμερον ως απόλλυμι-απώλεια.
Τι λέμε; Τα συλλυπητήριά μου δια την απώλειάν σας..
Ενεργ. Φωνή: Όλλυμι,ώλλυν,ολώ,ώλεσα, ωλώλεκα, ωλωλέκειν.
Παθητική Φωνή:όλλυμαι,ωλλύμην,ολούμαι,ωλόμην,όλλωλα,ολέμειν.
"Ουλομέμην", μετοχή Αορίστου Β΄ την καταστρεπτικήν..
Η ΜΥΡΙ΄ ΑΧΑΙΟΙΣ ΑΛΓΕ ΕΘΗΚΕ,
Η
(η οποία) ΜΥΡΙ΄-μύρια= 10.000 (εκατομ-μύρια 100Χ 10.000= 1 εκατομμύριο)
ΑΛΓΕ άλγη πόνους (κεφαλαλγία η σημερινή λέξη) ΑΧΑΙΟΙΣ στους Αχαιούς
ΕΘΗΚΕ έφερε( Αόριστος το ρήμα είναι τίθημι, ετίθην, θήσω έθηκα, εδώ
είμαστε, έθηκα, έθηκες, έθηκε).
ΠΟΛΛΑΣ Δ΄ΙΦΘΙΜΟΥΣ ΨΥΧΑΣ
ΠΟΛΛΑΣ
πολλές Δ΄ δε ΙΦΘΙΜΟΥΣ ΨΥΧΑΣ τι ωραία λέξις η λέξις Ίφθιμος!!! Τι
θησαυρός! Βγαίνει από (Ίππος-άλογο) + (θυμός - ψυχή) και Ίφθιμος ψυχή
είναι η γενναία και αντρειωμένη ψυχή του πολεμιστή.
ΑΪΔΙ ΠΡΟΪΑΨΕΝ ΗΡΩΩΝ,
ΑΪΔΙ στον Άδη ΠΡΟΪΑΨΕΝ αόριστος του προϊεμαι= προετοιμάζω το σώμα προς ταφήν- στον Άδη έστειλε ΗΡΩΩΝ των ηρώων
ΑΥΤΟΥΣ ΔΕ ΕΛΩΡΙΑ ΤΕΥΧΕ ΚΥΝΕΣΣΙΝ
ΑΥΤΟΥΣ
ΔΕ (τους ήρωες) ΕΛΩΡΙΑ; Το έχουμε; Δεν το έχουμε.Και όμως το έχουμε!!!
Π-ελώρια!!!! Δεν το λέμε; Σήμερα σημαίνει τεράστια αλλά τότε ήταν τα
λάφυρα (έλωρ, το ελώριον) αλλά απειδή ήταν πολλά και μεγάλα, έφτασε η
λέξις δια των χιλιετηρίδων να σημαίνει το θεώμενον (αυτό που βλέπει το
μάτι μας) ΤΕΥΧΕ τεύχη- κομμάτια ΚΥΝΕΣΣΙΝ δοτική ο κυν του κυνός,
(κυν-ηγός) δηλ. στα σκυλιά
ΟΙΩΝΙΣΙ ΤΕ ΠΑΣΙ.
ΟΙΩΝΙΣΙ δοτ. του οιωνός- όρνεον στα όρνια ΠΑΣΙ σε όλα έδωσε (εννοείται)
Αυτούς
δε τους ήρωες λάφυρα τους έστειλε στον Άδη, στα όρνια και στα σκυλιά (ο
οργή του Αχιλλέα που είπαμε να τραγουδήσει η Θεά) αρχίζει και δένει το
πράγμα νοητικά εντός του ήτορός μας.
ΔΙΟΣ Δ΄ΕΤΕΛΕΙΕΤΟ ΒΟΥΛΗ
ΔΙΟΣ του Δία Δ΄δε ΕΤΕΛΕΙΕΤΟ τελώ εκπληρώνω- εκπληρώνονταν ΒΟΥΛΗ το θέλημα η σκέψις
ΕΞ΄ΟΥ ΔΗ ΤΑ ΠΡΩΤΑ
ΕΞ΄από ΟΥ τον οποίο ΔΗ (μόριο- μάλιστα) ΤΑ ΠΡΩΤΑ πρωτοξεκίνησαν όλα
ΔΙΑΣΤΗΤΗΝ ΕΡΙΣΑΝΤΕ
ΔΙΑΣΤΗΤΙΝ ναι το έχουμε, διαζύγιον, διίστημι στέκομαι απέναντι, διάστασις απόψεων, ΕΡΙΣΑΝΤΕ ερίζω, έριδα, φιλονικώ, τσακώθηκαν
ποιοι;
ΑΤΡΕΪΔΗΣ ΤΕ ΑΝΑΞ ΑΝΔΡΩΝ
ο γιος του Ατρέα (Αγαμέμνων) ο ΑΝΑΞ (ανάκτορον) ο βασιλεύς ΑΝΔΡΩΝ των ανδρών
ΚΑΙ ΔΙΟΣ ΑΧΙΛΛΕΥΣ
και ο ΔΙΟΣ θείος εκ του Διός Αχιλλέας
Τέλεια!!!
Το ίδιο απέδωσε και ο Μέγας Καζαντζάκης και δεν απέχει πολύ από τη δική μας:
Τη μάνητα, θεά, τραγούδα μας του ξακουστού Αχιλλέα,
ανάθεμά τη, πίκρες που ᾽δωκε στους Αχαιούς περίσσιες
και πλήθος αντρειωμένες έστειλε ψυχές στον Άδη κάτω
παλικαριών, στους σκύλους ρίχνοντας να φάνε τα κορμιά τους
και στα όρνια ολούθε -έτσι το θέλησε να γίνει τότε ο Δίας
απ᾽ τη στιγμή που πρωτοπιάστηκαν και χώρισαν οι δυο τους,
του Ατρέα ο γιος ο στρατοκράτορας κι ο μέγας Αχιλλέας.
Αυτό ήταν!!!
Πάμε να μάθουμε ΑΠΕΞΩ τώρα το κείμενον!
Αφού τελειώσουμε το προοίμιον της Ιλιάδος, θα κάνουμε το ίδιον και με το προοίμιον της Οδύσειας.
ΟΜΗΡΟΥ ΟΔΥΣΣΕΙΑ – ΡΑΨΩΔΙΑ Α΄ – ΠΡΟΟΙΜΙΟΝ
Στίχοι 1-10.
Προοίμιο
όπως προείπα σημαίνει εισαγωγή σε ένα έργο (λογοτεχνικό ή άλλο), όπου
τίθεται το θέμα και το περιεχόμενό του σε γενικές γραμμές. Στην Οδύσσεια
διακρίνουμε δύο προοίμια, στο πρώτο (το κυρίως) προοίμιο ο ποιητής
σκιαγραφεί τον Οδυσσέα, (στίχοι 1-10 που θα μελετήσουμε σήμερα) ενώ στο
δεύτερο η Μούσα ορίζει το σημείο από το οποίο θα αρχίσει την εξιστόρηση
των περιπετειών του.
Ας δούμε λοιπόν πώς ακριβώς είναι το αρχαίο Ομηρικό κείμενο:
"ἄνδρα μοι ἔννεπε, μοῦσα, πολύτροπον, ὃς μάλα πολλὰ
πλάγχθη, ἐπεὶ Τροίης ἱερὸν πτολίεθρον ἔπερσεν·
πολλῶν δ᾽ ἀνθρώπων ἴδεν ἄστεα καὶ νόον ἔγνω,
πολλὰ δ᾽ ὅ γ᾽ ἐν πόντῳ πάθεν ἄλγεα ὃν κατὰ θυμόν,
ἀρνύμενος ἥν τε ψυχὴν καὶ νόστον ἑταίρων.
ἀλλ᾽ οὐδ᾽ ὣς ἑτάρους ἐρρύσατο, ἱέμενός περ·
αὐτῶν γὰρ σφετέρῃσιν ἀτασθαλίῃσιν ὄλοντο,
νήπιοι, οἳ κατὰ βοῦς Ὑπερίονος Ἠελίοιο
ἤσθιον· αὐτὰρ ὁ τοῖσιν ἀφείλετο νόστιμον ἦμαρ.
τῶν ἁμόθεν γε, θεά, θύγατερ Διός, εἰπὲ καὶ ἡμῖν".
Εργασία:
Το κείμενο θα το διαβάσουμε αργά, καθαρά και μεγαλοφώνως 10 φορές
τουλάχιστον μέχρι να μην κομπιάζουμε, σταματώντας στα κόμματα, ενώ στις
άνω τελείες και τις τελείες παίρνουμε αναπνοή. Κατόπιν το απαγγέλουμε
μεγαλοφώνως ως να βγάζουμε εμείς «λόγον». Έχει μεγίστη σημασία η άσκησις
αυτή.
ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ:
Ας πάρουμε τώρα μία μία τις λέξεις:
Άνδρα:
Ο ανήρ, του ανδρός, ο άνδρας, ουσιαστικό που παρέμεινε το ίδιο εδώ και
5.000 χρόνια! (Ο «άνδρας» δεν παρέμεινε ο ίδιος αλλά ας μην επεκταθούμε
καλύτερα).
Μοι: Προσωπική αντωνυμία, δοτική. Εγώ, εμού (μου)
εμοί(μοι), εμέ (με) σε παρένθεση οι δεύτεροι τύποι που διασώζονται μέχρι
και σήμερον.
Έννεπε: Εννέπω = ανιστορώ, λέγω, διηγούμαι (παρατατικός έννεπα).
Μούσα:
Η Μούσα της επικής ποιήσεως η Καλλιόπη, η πρ΄πωτη και πλέον σεβαστή από
τις ΕΝΝΕΑ Μούσες, τις κόρες του Δία και της Μνημοσύνης.
Πολύτροπον: Ο πολύτροπος, επίθετο, αυτός που έχει και μεταχειρίζεται πολλούς τρόπους, ο πολυμήχανος.
Ος=
αναφορική αντωνυμία, ὅς, ἥ,ὅ (ο οποίος, η οποία, το οποίον). Αντωνυμίες
είναι οι λέξεις που χρησιμοποιούμε αντί των ουσιαστικών (για να μην
κουράζουμε) και Εἶναι ἐννέα εἰδῶν:
1. Προσωπικές (εγώ, συ αυτός, εκείνος, ούτος, ταύτη, εκείνο κ.α)
2. δεικτικές (ούτος, ταύτη, εκείνος κ.α)
3. ὁριστικές ἤ ἐπαναληπτικές (αυτός, ή, ό, κ.α)
4. κτητικές (εμός ,εμή, εμόν,ημέτερος,α,ον, «τεμέτερον στα Ποντιακά κ.α)
5. αὐτοπαθητικές (εμαυτόν, σεαυτόν, εαυτό κ.α)
6. ἀλληλοπαθητικές (αλλήλων, αλλήλαις, άλληλα, κ.α)
7. ἐρωτηματικές (τις,τα’ι, πόσος,η,ον, πηλίκος, η, ον, κ.α)
8. ἀόριστες (δείνα, πας, πάσα, πάν, έκαστος, εκάστη, έκαστον κ.α)
9. ἀναφορικές (όσπερ, ήπερ, όπερ, όστις, ήτις, ότι, ός, ή ό, κ.α)
Μάλα: επίρρημα, λίαν, ἄγαν, πάνυ, σφόδρα, πάρα πολύ!
Πολλά: Πολλά!
Πλάγθη: Περιπλανήθηκε, το ρήμα είναι <πλάζω> στον ενεστώτα.
ἐπεὶ : Επίρρημα, έπειτα, αφού.
Τροίης : Η Τροία, θηλυκό ουσιαστικό, ηΤροί .
ἱερὸν : Θετικός βαθμός επιθέτου ἱερός,ουδέτερον αναφέρεται εις το πτολίεθρον.
πτολίεθρον : Το πτολίεθρον, ουσιαστικό, η πόλις, η ακρόπολις, το φρούριον.
ἔπερσεν : Το ρήμα πέρθω = πορθώ,στο γ΄πρόσωπο Αορίστου, εκπόρθησε, κατέκτησε.
πολλῶν – Επίθετο, ο πολύς, όπως και σήμερον.
δ':δέ, και, εξάλλου, από την άλλη μεριά
ἀνθρώπων: ο ἄνθρωπος, το ίδιο με σήμερα.
ἴδεν : γ΄πρόσωπο Αορίστου, το ρήμα εἴδω, γνώρισε, είδε.
ἄστεα: Το ἄστυ, πληθυντικός τα άστεα, οι πόλεις. καὶ: και. το ίδιο.
νόον: Αρσενικό ουσιαστικό, ο νόος, το μυαλό, η σκέψις.
ἔγνω: γ΄πρόσωπο Αορίστου το ρήμα γιγνώσκω = γνωρίζω
πολλὰ : Ο πολύς, τα πολλά.
δ' : δέ, και, εξάλλου, από την άλλη μεριά
ὅ : Αρσενικό άρθρο, ο.
γ': γε, βεβαίως.
ἐν: Πρόθεση ἐν, εις την
πόντῳ: Δοτική, αρσενικό ουσιαστικό ο πόντος, η απέραντη θάλασσα.
πάθεν: γ΄πρόσωπο Αορίστου, το ρήμα πάσχω, παθαίνω, ίδιο με σήμερα.
ἄλγεα: Το ἄλγος, τα άλγη, ή άλγεα, τα πάθη, τα βάσανα.
ὃν : ὅς, ο οποίος.
κατὰ: Η πρόθεση κατά , πλήρως, εντελώς..
θυμόν : Αρσενικό ουσιαστικό ο θυμός, η ψυχή, η καρδιά, η ύπαρξη.
ἀρνύμενος: Μετοχή μέσου ρήματος ἄρνυμαι, σώζω, σηκώνω το βάρος..
ἥν: Αναφορική αντωνυμία, ὅς θηλυκό, αιτιατική, την οποία.
τε: Συμπλεκτικός σύνδεσμος, και, ούτε, μήτε, ουδέ, μηδέ.
ψυχὴν: Αιτιατική, θηληκό ουσιαστικό η ψυχή.
καὶ: Συμπλεκτικός σύνδεσμος
νόστον: Ο νόστος η επιστροφή, αιτιατική, αρσενικό, ουσιαστικό.
ἑταίρων: Γενική πληθυντικού, ο ἕταιρος, ο φίλος, ο σύντροφος.
ἀλλ':ἀλλά.
οὐδ': Συμπλεκτικός σύνδεσμος, οὐδέ,ούτε.
ὣς : Έτσι όπως, ὡς.
ἑτάρους : Αιτιατική πληθυντικού του ἕταρος, αρσενικό, ο σύντροφος.
ἐρρύσατο: γ΄πρόσωπο μέσου αορίστου του ῥύομαι, σώζω.
ἱέμενός: Το ρήμα Μέσης Φωνής, ἵεμαι, προτίθεμαι, επιθυμώ.
Περ: Επίρρημα πέρ, ασφαλώς, βεβαίως.
αὐτῶν: Αντωνυμία αὐτός.
γὰρ: διότι.
σφετέρῃσιν: Επίθετο ο σφέτερος, τα δικά τους
ἀτασθαλίῃσιν: Ουσιαστικό, θηλυκό η ἀτασθαλία, η αποκοτιά, η βλακεία
ὄλοντο: Το ρήμα ὄλλυμαι, πληθ. αορίστου, αυτοί χάθηκαν. (Όλεθρος – απώλεια)
νήπιοι : Το επίθετο νήπιος, εδώ ο μωρός, ο έχων μυαλό μικρού παιδιού, νηπίου.
οἳ: Αναφορική αντωνυμία, οι οποίοι.
κατὰ: Πρόθεση κατά, πλήρως, εντελώς.
βοῦς: Ο βοῦς του βοός, αρσενικό ουσιαστικό, το βόδι.
Ὑπερίονος: Ο Ὑπερίων, ο υπέρλαμπρος.
Ἠελίοιο: Ο Ἠέλιος, του Ηελίοιο (γεν), ο Ήλιος.
ἤσθιον: γ΄πληθ. αορίστου του ρήματος ἐσθίω, τρώγω.
αὐτὰρ: Ομηρικό «αλλά».
ὁ: Άρθρο, ο, αρσενικό.
τοῖσιν: Από αυτούς
ἀφείλετο: γ΄ενικό,Μέσου Αορίστου του ρήματος ἀφαιρέω, αφαιρώ.
νόστιμον: Επίθετο ο νόστιμος, ο αναφερόμενος στην επιστροφή, τον νόστον.
ἧμαρ: Το ἧμαρ, όλο μαζί το «νόστιμον ήμαρ»= η ημέρα του γυρισμού.
τῶν: άρθρο στη θέση αυτών.
ἁμόθεν: Επίρρημα ἁμόθεν από όπου θες, από όποιο σημείο.
Γε: βεβαίως.
θεά: Ω θεά, κλητική εδώ, εννοείται η θεά και Μούσα Καλλιόπη
θύγατερ: Η θυγάτηρ, της θυγάτηρος, η κόρη, κλητική.
Διός: Ο Ζεύς, του Διός.
εἰπὲ: Προστακτική του ρήματος λέγω, ως σήμερον.
καὶ: Σύνδεσμος.
ἡμῖν: Προσωπική αντωνυμία ἐγώ, εσύ, αυτός, πληθ. δοτική.
Παρέθεσα
όλες τις λέξεις μία προς μία με τρόπο που να μην υπάρχει λέξις
«άγνωστος» εις το αρχαίον κείμενον. Όπως βλέπετε και εσείς οι
περισσότερες λέξεις μας είναι ήδη γνωστές, αφού τις ομιλούμε, με το
ίδιον, ή παραπλήσιον νόημα μέχρι και σήμερον. Αφού μελετήσουμε καλά το
λεξιλόγιον, αντικαθιστούμε εις τοαρχαίον κείμενον και το αποδίδουμε εις
τον εαυτόν μας πρώτον και μεγαλοφώνως, αφού ύστερον το ελέγξουμε ώστε να
συμφωνεί περίπου με το παρακάτω:
Νοηματική απόδοσις:
Τον άντρα, Μούσα, τον πολύτροπο να μου ανιστορήσεις, που βρέθηκε
ως τα πέρατα του κόσμου να γυρνά, αφού της Τροίας
πάτησε το κάστρο το ιερό.
Γνώρισε πολιτείες πολλές, έμαθε πολλών ανθρώπων τις βουλές ,
κι έζησε, καταμεσής στο πέλαγος, πάθη πολλά που τον σημάδεψαν,
σηκώνοντας το βάρος για τη δική του τη ζωή και των συντρόφων του
τον γυρισμό. Κι όμως δεν μπόρεσε, που τόσο επιθυμούσε,
να σώσει τους συντρόφους.
Γιατί εκείνοι χάθηκαν απ’ τα δικά τους τα μεγάλα σφάλματα,
νήπιοι και μωροί, που πήγαν κι έφαγαν τα βόδια
του υπέρλαμπρου Ήλιου· κι αυτός τους άρπαξε του γυρισμού τη μέρα.
Από όπου θες, θεά, ξεκίνα την αυτή την ιστορία , κόρη του Δία,
και πες την και σ’ εμάς.
Νομίζω ότι πήγαμε πάρα πολύ καλά!!!
Η
κατανόηση και η αποστήθιση του ως άνω προοιμίου της Οδύσσειας, μαζί με
το εν λόγω προοίμιον της Ιλιάδος, αποτελούν δύο από τα πλέον σημαντικά
καθήκοντά μας, ως Έλληνες. Διότι δεν δυνάμεθα να καμαρώνουμε και να
μακαρίζουμε τον εαυτόν μας ότι εγεννήθημεν Έλληνες και να μην
γνωρίζουμε, τουλάχιστον πώς αρχίζουν τα Ομηρικά Έπη, την στιγμήν κατά
την οποίαν έρχεται ο Ευρωπαίος και τα γνωρίζει, απαγγέλοντάς τα όλα
Απέξω! Λυπάμαι που θα σας ταλαιπωρήσω ολίγον, αλλά να θυμάστε, αυτός
είναι ο λόγος που ευρίσκεστε εδώ σήμερα αφ΄ενός και αφ΄ετέρου, μετά την
κτήσιν και απόκτησιν του ως άνω πονήματος, ως δικό σας πλέον
περιουσιακόν στοιχείον, θα ΕΙΣΤΕ ΠΟΛΥ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΙ για τον εαυτόν σας
φίλοι μου και θα με μακαρίζετε για όσον πόνον και κόπον σας προξένησα.
Καλό καλοκαίρι και καλήν μελέτην Έλληνες!!!
Δημήτριος Μαντές
11/06/2015
